زهرا کیانی هستم متولد بهار هزار و سیصد و هشتاد و یک.‌ مفتخرم که شیرین‌ترین سال‌های زندگی ام، کودکی‌ام را در طبیعت بکر روستا گذراندم و از آواز آب و سبزی باغ به نوای ساز و رقص قلم رسیدم.

پرستاری می‌خوانم و در تلاشم تا علم و هنر و مهارت را توام با هم فراگیرم که پرستاری چیزی جز تلفیق این سه نیست.‌

دستی بر ساز دارم و سه تار می‌نوازم، و 《قلم توتِم من است》. عمیقا باور دارم که هر آدمی با رسالتی پا به این دنیا می‌گذارد و باید دنیا را به قدر همت و فرصت خود معنا‌ بخشد.

به قول مولانایِ جان:
تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید
تو یکی نه‌ای هزاری تو چراغ خود برافروز